Donderdag 31 december Langgur (Kei eilanden)

Op de luchthaven blijken we maar 15 kg pp te mogen hebben in dit vliegtuig. Sjaak heeft 14,6kg, maar Marjon 19,6 kg. Door bij te betalen mag alles mee. De vliegtuigen gaan nooit op tijd, maar deze keer beleven we een unicum, drie kwartier te vroeg hangen we al in de lucht. Sometimes they go earlier, sometimes they go later, somtimes they do'nt go.

Bijschrift toevoegen

In Langgur aangekomen vliegen de taxi chauffeurs op ons af. De prijs die de eerste chauffeur die op ons afkomt vraagt, is twee keer zo hoog als op Ambon, nog steeds niet veel, maar ze hoeven ons niet uit te melken. De afstand is korter dan op Ambon Dus proberen we te pingelen. De man reageert nogal agressief en zegt dat we gratis willen. Marjon heeft er genoeg van en begint met een andere chauffeur de onderhandelingen. De uiteindelijke prijs is wel hoger dan op Ambon, maar wel redelijk. Dus laten we de vervelende taxichauffeur in zijn hempie staan. Als wij en onze bagage in de taxi zitten vliegt de eerste taxichauffeur onze huidige taxichauffeur aan en geeft hem een flinke linkse en dan een rechtse. De huidige taxichauffeur weet niet goed hoe hij zich moet verdedigen. Allerlei anderen komen nu aangerend en proberen de eerste taxichauffeur in bedwang te houden. Het valt niet mee, hij blijft boksen. In de auto kijken wij alles verbijsterd aan. Het is stikheet en we weten niet wat te doen. Dan komt er politie en beide chauffeurs worden meegenomen. De eerste taxichauffeur nog steeds witheet. We wachten een tien minuten in de auto en dan stapt Sjaak eruit om polshoogte te nemen. De temperatuur is intussen ver over de 40 graden. Een derde chauffeur komt op Sjaak af en vraagt of hij hem zal vervoeren. Sjaak stemt toe en terwijl we de andere chauffeurs niet zien, worden onze koffers overgeladen en rijden we weg.
We zijn de enige westerlingen op de luchthaven en dat blijft zo als we naar Savannah cottages rijden. We konden niet reserveren, daar aangekomen blijkt het onderkomen met kerst en oud en nieuw twee weken dicht te zijn. Wat nu, er is verder in het dorp niets te vinden, de taxichauffeur brengt ons na overleg met de eigenaar van Savannah cottages dan ergens anders heen Villa Monica. Het staat niet in de lonely planet. Daar staat dat er maat twee onderkomens voor westerlingen zijn. Coaster cottages zou vol zitten. Dus wij laten ons verrassen en komen na twintig minuten rijden in een klein dorp met een groot geel huis, Villa Monica. Alleen is er niemand. De buren zeggen dat het wel open is. De taxichauffeur wordt het zat en haalt de spullen uit de auto. Daar staan we dan met al onze spullen en niemand die we verstaan. Na twintig minuten loopt er ineens een oud vrouwtje het terrein van Villa Monica op en laat een kamer zien. Het ziet er prachtig uit, maar we zijn de enigen en kunnen niet met haar communiceren. Ze laat ons dan alleen en vervolgens komt ze terug met een oude man die vloeiend Nederlands spreekt. Hij heet ons welkom, legt uit hoe alles werkt. Op twee honderd meter ligt een prachtig strand, we krijgen volpension en er zal geprobeerd worden een brommer voor ons te regelen. Na beloofd te hebben dat we met vragen bij hem mogen komen, gaan we op verkenning uit. Er zijn 5 slaapkamers en twee balzalen van badkamers, een woonkamer, een grote eetkamer en vooral een groot terras met overkapping en dat alles alleen voor ons. Mama Tita zoals de mevrouw van Villa Monica blijkt de heten, is onvermoeibaar met het ons naar de zin te maken. Ze kookt heerlijk, wast al onze was en is brandschoon. Het hele huis is voorzien van muskieten netten en voor het eerst in deze vakantie hebben we geen last van muggen en ander ongedierte.
Oudjaar gaat in dit kleine dorp aan ons voorbij. Om half tien liggen we uitgeput op bed.