Maandag 11 januari Prambanan en nog meer tempels

Vandaag weer cultuur. Het was heerlijk rustig bij de Prambanan tempel en bij de andere tempels was er niemand.

Zondag 10 januari naar de vogeltjesmarkt

Op zondagochtend naar de vogeltjes markt, dta klonk heel goed. Eerst gingen we langs op een batikatelier en zagen het batik proces, 

daarna dus de vogeltjes markt. Het was een drukte van belang. Overal kooien en vogels. Dat was wat http://onderdesintjan.blogspot.co.id/2016/01/zaterdag-9-januari-2016-cultuur-en.htmle verwachten, maar er lagen ook slangen, kameleons, uilen puppies, kittens, poezen, hagedissen, bijen, wurmen, alle soorten vissen en nog veel meer. Vooral voor de hindjes, aapjes en poezen vonden we het heel zielig.

Daarna kwamen we op de markt. Daar was het zo druk (alle Indonesiers hebben vrij op zondag), dat we snel naar een andere plek vertrokken.

Zaterdag 9 januari 2016 cultuur en natuur rond Jogjakarta: Borobudur en Merapi

Vandaag gaat het gebeuren, we gaan naar de Borobudur, 1 van de 7 wereldwonderen aanschouwen. Nanang rijdt ons over het platteland naar de Borobudur. Als we aankomen staan er drommen mensen voor. Ook de Indonesiërs willen de Borobudur zien. Als toerist krijg je een 'special' price €20, in plaats van €3,50 voor de Indonesiër. Maar ja, dan zie je wel een wereldwonder. In drommen lopen we op de tempel af. In de gids stond dat je eerst rond het complex moest lopen en vooral niet de hoofdingang nemen. Als wij linksaf slaan, lopen we al snel alleen, iedereen gaat via de noordingang. Het is erg mooi, vooral als je bedenkt dat dit al 800 na chr. is gebouwd, toen jaagden onze voorouders nog met een pijl en boog en woonden in een lemen hut. We hadden heer meer westerlingen verwacht, maar het is voor hen laagseizoen, we zien maar twee Amerikanen.

Daarna gaan we naar de vulkaan Merapi die in 2010 nog een enorme uitbarsting heeft gehad. We stappen over n een jeep en rijden over totaal verwoeste wegen. Het is meer balanceren op een stijgerend paard dan zitten in een auto. In vijf jaar is er wel gras gaan groeien, maar alle bomen zijn verbrand. Mensen mogen niet meer in het gebied wonen, de vulkaan is nog steeds actief. De totaal verwoeste dorpen zijn nu museum, de een zijn dood, de ander zijn brood.

's Avonds zijn we naar een heel mooi restaurant gereden door Nanang. In het restaurant speelt een band muziek van de Beatles. Hier mag er van de lokale overheid geen bier geschonken worden. De kaart op Internet blijkt achterhaald, daar stond wel bier op. Sjaak vraagt dan jus d'orange en merkt op: "you do'nt sell beer anymore?". Dan komt er een verrassend antwoord: "yes we do sell beer". Sjaak verandert zijn drank in bier. Als het bier komt, is de fles in een witte zakdoek gewikkeld, zo kan je niet zien dat er bier in zit. Het lijkt de drooglegging van Amerika wel.
We hebben heerlijk gezeten en genoten van het eten.

Vrijdag 8 januari Jogjakarta

Na een geweldig ontbijt nemen we een duik in het zwembad. Daarna brengt Nanang ons naar de stad. Daar aangekomen spreken er veel mensen Engels. Dat is wel een verschil met de Molukken. Het is nu laagseizoen, maar er lopen toeristen genoeg. Tot vier keer toe wordt ons verteld dat het paleis van de sultan gesloten is en dat het toeristenbureau ook dicht is. Daarom moeten we naar een batiktentoonstelling en geven zij aan welke. We geloven de eerste een heel klein beetje en balen dat het paleis dicht is. Echter we zouden naar een tentoonstelling moeten die er maar heel kort is, dat lijkt niet te kloppen. Dus lopen we toch naar het toeristenbureau dat gewoon open is en waar een alleraardigste dame ons een kaart van Jogja geeft en ons vertelt hoe we bij het paleis moeten komen. Vervolgens wordt ons nog drie gemeld dat het paleis dicht is omdat het de gebedsdag van de sultan is. Ook het paleis blijkt gewoon open. Het is heel groot en we lopen wat rond.

Nanang brengt ons weer terug. Hij spreekt Nederlands en is getrouwd met Joan een Nederlandse die ons bijpraat over de gebruiken hier.

7 januari van Ambon naar Jogjakarta

Voor dag en dauw zijn we op weg naar de luchthaven. Het is nog heel donker. Om half zes zijn e op de luchthaven. Het is al een drukte van belang. Exact om half acht stijgen we op naar Makassar. Op Makassar is het weer wachten. Om kwart over drie zijn we uiteindelijk op de luchthaven in Jogjakarta. Hier is het tijdsverschil met jullie 6 uur, twee uur  minder dan op de Molukken. Nanang, de eigenaar van de b&b die we geboekt hebben staat ons op te wachten. In een uur zijn we bij ons laatste overnachtingsadres. We zullen hier blijven totdat we volgende week naar huis gaan.
Het is er prachtig, grote tropische tuin, zwembad en maar 4 kamers. Het ligt 5 km van Jogja. Omdat Nanang ons haalt en brengt, is de afstand geen enkel probleem.
'S avonds eten we in een restaurant in het dorp. Er is een soort karaoke aan de gang. We lachen en klappen maar mee.

Woensdag 6 januari van Kei Cecil naar Ambon

Vanochtend komt de zoon van Mama Tita ons om elf uur ophalen. We nemen afscheid van een leuke plek.

Op de luchthaven aangekomen zijn we veel te vroeg. Er zijn geen stoelen om te zitten, na een uur gaat de balie open en checken we in. Het vliegtuig vertrekt weer een half uur te vroeg, dat is boffen. Om half vijf zijn we weer in hetzelfde hotel in Ambon en gaan wat eten en drinken, in het vliegtuig was er niets en op de luchthaven alleen thee.
Morgen verder naar Jogjakarta. Net een berichtje van het hotel waar we heengaan gelezen dat ze ons van de luchthaven ophalen. Fijn, dan komen niet alle taxichauffeurs op ons afgehold.

Dinsdag 5 januari met de bemo naar de stad

Om negen uur vertrekken we naar de markt in de stad. We proberen in een bemo te komen. Alle bemo busjes die langskomen zitten meer dan vol. Na een kwartier zijn we het zat en lopen een stukje. Dan komt er een man op ons af of we ojek (brommertaxi) willen. We happen toe en even later zitten we allebei bij iemand achterop. Een half uur later zijn we bij Tual in de markt. De markt is echt heel groot. We kopen alleen wat fruit. In jogjakarta waar we donderdag heen gaan, zullen we inkopen doen voor thuis. We hadden in dit vliegtuig immers al overgewicht.

Vervolgens nemen we een bemo die ons naar de tweelingstad aan de andere kant van het water brengt, Langgur. Daar stappen we weer bij de KFC uit voor onze dagelijkse ijscappucino. Dan gaan we door naar de markt van Langgur, daar zouden we een bemo kunnen vinden terug naar onze onze penganipan. Deze markt is veel kleiner en al snel stappen we in een bemo die zegt naar ons dorp te rijden. Echter de bemo blijkt totaal de verkeerde kant op te gaan, we eindigen weer in Tual op de markt en dan komt de aap uit de mouw. De man wil ons als charter naar ons dorp brengen voor een hoge prijs. We dingen af en voelen ons genept, want eigenlijk hebben we nu een taxi in plaats van een bus en zijn we weer terug bij af en dus voor niets naar Langgur gegaan. Maar ja, zeg dat maar eens op z'n Indonesisch. Als we onderweg zijn doet de chauffeur alsof hij ons niet begrijpt. Hij wil ons maar naar een ander dorp brengen en dan natuurlijk twee keer geld vangen: het geld dat we afgesproken hebben en het geld om ons vanaf de verkeerde plek op de goede plek te brengen. Bij elke kruising wil hij een andere richting op en vraagt meer geld. Wij zeggen niets meer, gelukkig weten we door de brommerritten zelf goed de weg. Zoveel wegen zijn er niet als je eenmaal de stad uit bent. Als we onze eindbestemming naderen begint hij steeds lelijker te doen. En geeft aan te willen stoppen. Marjon wordt dan heel kwaad en zegt in het Nederlands tegen hem dat we naar de politie zullen gaan. Toeristen staan onder bescherming van de politie. Zeker op dit eiland waar ze heel graag meer toeristen willen hebben. De man staakt het verzet en brengt ons naar het dorp.
In onze penganipan (b&b) is de rust teruggekeerd. Iedereen is weg. Alles is weer voor ons.