Vervolgens nemen we een bemo die ons naar de tweelingstad aan de andere kant van het water brengt, Langgur. Daar stappen we weer bij de KFC uit voor onze dagelijkse ijscappucino. Dan gaan we door naar de markt van Langgur, daar zouden we een bemo kunnen vinden terug naar onze onze penganipan. Deze markt is veel kleiner en al snel stappen we in een bemo die zegt naar ons dorp te rijden. Echter de bemo blijkt totaal de verkeerde kant op te gaan, we eindigen weer in Tual op de markt en dan komt de aap uit de mouw. De man wil ons als charter naar ons dorp brengen voor een hoge prijs. We dingen af en voelen ons genept, want eigenlijk hebben we nu een taxi in plaats van een bus en zijn we weer terug bij af en dus voor niets naar Langgur gegaan. Maar ja, zeg dat maar eens op z'n Indonesisch. Als we onderweg zijn doet de chauffeur alsof hij ons niet begrijpt. Hij wil ons maar naar een ander dorp brengen en dan natuurlijk twee keer geld vangen: het geld dat we afgesproken hebben en het geld om ons vanaf de verkeerde plek op de goede plek te brengen. Bij elke kruising wil hij een andere richting op en vraagt meer geld. Wij zeggen niets meer, gelukkig weten we door de brommerritten zelf goed de weg. Zoveel wegen zijn er niet als je eenmaal de stad uit bent. Als we onze eindbestemming naderen begint hij steeds lelijker te doen. En geeft aan te willen stoppen. Marjon wordt dan heel kwaad en zegt in het Nederlands tegen hem dat we naar de politie zullen gaan. Toeristen staan onder bescherming van de politie. Zeker op dit eiland waar ze heel graag meer toeristen willen hebben. De man staakt het verzet en brengt ons naar het dorp.
In onze penganipan (b&b) is de rust teruggekeerd. Iedereen is weg. Alles is weer voor ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten